Vanochtend attendeerde mijn aaifoon me op een leuk feit. Vandaag blog ik 10 jaar! In alle hectiek die mijn offline tijd opslokt moest ik daar natuurlijk wel even online aandacht aan besteden…!

10 jaar Waymadi

Het is vrij lastig jullie allemaal een stukje baklava te trakteren. Dus deel ik deze foto van marmerkoekjes met jullie hihi. En yes, het recept heb ik opgeslagen in mijn concepten. Het komt vanzelf online ;)

Hoe het verder offline gaat? Ik heb regelmatig berichten ontvangen hoe het nu met mijn gezondheidsklachten gaat. Heel lief van jullie! Nog steeds wil ik niet teveel in de diepte gaan daarover. Iets met personen die meelezen he, online is niks privé.

Veel mensen willen geen labels krijgen. Inmiddels heb ik er meerdere die voor mij antwoorden geven waarom ik gezondheidsklachten heb. Die labels maken mij geen ander mens of veranderen hoe ik me voel. De labels geven wel verklaringen maar brengen ook veel nieuwe vragen met zich mee. En dat kost een giga lading aan tijd kan ik je zeggen. Want het normale leven gaat ook gewoon door.

Deze labels maken het wel noodzakelijk dat ik nu de voor mij juiste balans tussen inspanning en rustmomenten aan het leren ben. Zodat ik bijvoorbeeld zo min mogelijk ergens gedurende de dag met zoveel pijn rondloop dat ik niets meer kan dan plat gaan liggen in de hoop dat de pijn en extreme vermoeidheid verminderd.

Misschien klinkt dit voor enkelen van jullie bekend. Een van de labeltjes die ik kreeg was namelijk fibromyalgie. Bijgaand met een voorschrift voor een flinke voorraad pijnstillers en uitleg over hoe en wat. Ik ben het type dat medicatie zoveel mogelijk ontloopt maar helaas heb ik deze regelmatig nodig omdat ik niet altijd de controle heb over hoe intensief de dagen hier verlopen. Daarna ben ik meestal zo gevloerd dat ik weer een paar dagen nodig heb om bij te komen en opnieuw op te laden.

Toen mijn opa een aantal maanden terug overleed was er even geen sprake meer van kunnen opladen. De automatische piloot ging aan. Want je moet door. Ook al wil je van verdriet het liefst in een hoekje kruipen en iedereen een knal geven die te dicht bij komt. Want, nog meer emoties en gebeurtenissen om te verwerken. Dat ging gewoon niet. Mijn opa was het laatste familielid van de oude garde waar ik nog echt een goede band mee had. De opa die er op onverwachte momenten was wanneer je het nodig had. De opa die gek was op zijn eerste achterkleinzoon. De opa die begreep dat ik als klein meisje en als volwassen vrouw niet binnen standaard hokjes te plaatsen viel en de ruimte gaf om mezelf te zijn. In tegenstelling tot andere familieleden die mij totaal niet begrijpen. Wanneer zo’n bijzonder mens weg valt dan voel je pas wat echt missen is. Ik ben erg blij dat hij vanaf de geboorte van Z. veel tijd met hem door heeft kunnen brengen. Momenten om te koesteren.

Naast verdriet, is stress een garantie voor een pijnaanval waar je ‘U’ tegen zegt. Soms loop ik letterlijk scheef omdat mijn spieren zo stijf zijn dat ze niet meer willen ontspannen. Ik ben blij met mijn chiropractor hehe.

Als je bedenkt dat de afgelopen weken 5 (!) webwinkels onrechtmatig gebruik maakte van meerdere van mijn foto’s dan snap je vast dat dit mijn modus in ontstressen niet erg ten goede kwam. Ik kan jullie vertellen dat het bar slecht gesteld is met de kennis van auteursrecht van deze webwinkels. Hebben die even de pech tegen een jurist aan te lopen  die wel weet hoe het werkt…hopelijk leren ze er van.

Iedereen die zo lief was om mij een berichtje te sturen om me op de hoogte te stellen van alle gejatte foto’s, ik waardeer het echt enorm! Foto’s van een ander commercieel gebruiken zonder toestemming of licentie is gewoon een vorm van diefstal en accepteer ik natuurlijk niet…

Anyway, dit was weer even een teken van leven van mij. Ik duik nu even de keuken in om een flinke kan ijskoude Laymoun bil nana te maken, want het is WARM!