opa

Vandaag zou je 99 jaar zijn geworden. Dit jaar hebben we afscheid van jou moeten nemen. Een feit waar ik dagelijks bij stil sta. Het doet ontzettend pijn om een mooi mens te moeten missen. Mijn opa.

Afgelopen maart droeg ik deze woorden voor op jouw crematie. En nu deel ik ze hier. Want ook al ben jij er niet meer, elk woord houdt mijn herinneringen levend. Ik mis je.


Dag opa.

Wij hadden vaak weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen. Daarom zal ik nu ook niet lang aan het woord zijn.

Als jouw enige kleindochter deelde ik een uniek stukje van jouw leven. Deze unieke band maakte dat je in mijn jeugd een van de weinigen was die begreep hoe ik naar de wereld keek.

Waar andere kinderen overladen werden door hun grootouders met vervangbare giften, bracht jij mij als kind onvervangbare schatten. Toen ik als kind de kindersectie van de bibliotheek uit had gelezen bracht je mij klassieke literatuur. Veel te zware kost voor een meisje van 7/8 vonden papa en mama. Maar ik pakte ‘De hut van oom Tom’ (Harriet Beecher Stowe) en ‘Alleen op de wereld’ (Hector Malot) stiekem uit de kast om in bed te lezen en me te laten meevoeren in het verhaal. Je herkende de passie voor het geschreven woord.

Voor jou had alles waarde. Je hebt jarenlang met dezelfde brillenkoker gelopen die ik als peuter vakkundig had voorzien van een paar flinke deuken. Kende je opa goed, dan wist je dat hij altijd foto’s in zijn portefeuille bewaarde. Als kind vroeg ik je waarom je dat deed. Je antwoordde me dat we zo altijd bij je waren, waar je ook heen ging.

Papa en mama hadden je na jaren overtuigd de oude gedeukte brillenkoker door een modern exemplaar te vervangen. Toch had je hem niet volledig weggedaan. 26 jaar geleden werd er een foto gemaakt die ik deze week in je portefeuille zag. Jij en oma op de bank, ik op jouw schoot, de brillenkoker in mijn handen, net voor ik hem wat mooier maakte.

Ik ben je altijd dankbaar geweest dat je mijn keuzes respecteerde. Je was trots op me toen ik mijn juridische studie afrondde en een baan vond. Je was blij met de man die ik als levenspartner koos en behandelde hem als je eigen kleinzoon. Je hebt me altijd laten weten dat je het fijn vond om te zien hoe W. en ik als een team fungeerden en achter elkaar stonden. Dan vertelde je vaak over de tijd dat oma er nog was.

Onze gezamenlijke interesses bleven. Vroeger haalde je me regelmatig met mama op van school voor de lunch. Nu 20 jaar later deelden we onze gezamenlijke liefde voor eten door borden vol sushi weg te werken terwijl jij vertelde over je jongere jaren. Ik heb altijd gehoopt dat je ooit een boek zou uitbrengen. Schrijven kon je namelijk als geen ander en heb je samen met je liefde voor lekker eten, via papa, ook aan mij doorgegeven.

Ik ben nooit vergeten dat je aan mijn ziekenhuisbed stond na de eerste van, wat ik toen nog niet wist, meerdere zware buikoperaties. Het was geen makkelijke tijd voor mij. ‘Opa zal er altijd voor jou zijn Madelon’. Ik denk niet dat je ooit hebt beseft wat die woorden toen voor mij betekenden.

2 jaar geleden werd ik moeder en kreeg jij je eerste achterkleinkind: Z. 96 jaar verschil, beide geboren in november. Een onverwacht geschenk van onschatbare waarde die jou de ene glimlach na de andere op je wangen gaf. Ik weet dat je uitkeek naar onze bezoekjes en vond het prachtig te zien hoe je genoot van het kleine kereltje.

De laatste weken vroeg Z. bijna dagelijks of we naar Grote Opa gingen. Je kon hem al niet meer naar de deur brengen op je rollator en ons uitzwaaien.

“Mama. Kom, auto, opa okee? Opa is ziek.”

Afgelopen zondag zei ik het voor het laatst. “Z, we gaan naar huis, wil je opa nog een handje of kus geven?”

Heel voorzichtig legde hij zijn handje in de jouwe om vervolgens nog even te zwaaien.

Dag opa.