Borstvoeding | Kijk in de Wereld van een Voedende Mama

Ik had vorige week aangekondigd het te gaan hebben over co-sleeping. Na jullie reacties te hebben gelezen op het eerste artikel heb ik besloten het artikel over co-sleeping even een week vooruit te schuiven en dit artikel eerst te plaatsen. Het is een lang verhaal dus pak een lekker kopje thee en wat te knabbelen zou ik zeggen haha.

Dit is mijn persoonlijke borstvoedingsverhaal.

Mijn zwangerschap

Ik heb een zware zwangerschap gehad. Na die geweldige roze wolk van ‘ik ben eindelijk (weer) zwanger en het gaat deze keer goed’ kwam een intens zwarte wolk die niet meer weg ging. Na een paar weken begon ik me niet goed te voelen. Door mijn medische historie ben ik gewend aan lichamelijk ongemak en wuifde het weg. Het zou er wel bij horen, ik was allang blij dat ik zwanger was dus zat niet te klagen over alle klachten.

Tot ik bijna KO ging op mijn werk van de hoofdpijn. Ik had een torenhoge bloeddruk en werd zsm aan de medicatie gezet. Die medicatie gaf me zoveel bijwerkingen dat ik daar nog zieker van werd dan ik me voor die tijd voelde. Ik had 95% van alle mogelijke bijwerkingen bovenop de ‘normale’ zwangerschapsklachten. Om te janken gewoon. Anyway, ik was volledig uitgeput na 38 weken zwangerschap.

Z. lag al de hele zwangerschap in verschillende stuitliggingen. Een kleine baby, lekker veel ruimte in mijn giga buik. Een versiepoging (draaipoging) mislukte. Hij draaide gewoon weer terug in zijn favoriete positie. Hoofdje onder mijn ribben, billetjes in mijn bekken en benen en voeten recht omhoog. Onvolkomen stuitligging. No way dat ik ging proberen hem via een natuurlijke bevalling eruit te krijgen. De kans op een spoedkeizersnee was 50%. Ik was al volledig uitgeput door de zwangerschap. Het werd een geplande keizersnede in week 38.

Natuurlijke keizersnede

We wisten van tevoren dat het voor Nederlandse/Westerse begrippen een kleine baby zou zijn. We hebben beide zeer gemixte afkomsten en kennen niet anders dan kleine(re) baby’s in de familie.

Toen kwam baby Z. En de stempel dysmatuur. Te licht voor zijn leeftijd betekent dat. Ongeveer 2,5 pak suiker aan baby. Beentjes strekken werd gelukkig niet gedaan dus met opgetrokken beentjes 44 cm. Maatje 44 had ik niet gekocht en meneer verzoop in maat 50.

Ik had driedubbel gecheckt en vast laten leggen dat baby Z. na een snelle checkup (apgarscore enzo) direct bij mij op de borst zou komen te liggen terwijl mijn buik weer dicht werd gemaakt. Dat gebeurde ook. Het mooiste moment van het hele jaar.

Dat kleine mannetje dat gelijk aan mijn lippen begon te zuigen en op zoek was naar de borst. Niet alleen mijn bloedsuikerspiegel was laag omdat ik nuchter de keizersnede moest ondergaan, ook Z. had een te lage bloedsuikerspiegel en hij had trek! In de verkoeverruimte lukte aanleggen niet gelijk, er was niemand die echt goede hulp kon bieden en hem helpen aanhappen. Dus daar kwam de eerste spuit met kunstvoeding. Ziekenhuisprotocol. Het moest.

Met Z. onder de warmtedeken op mijn borst werden we naar de afdeling gereden. Ik wist dat ik moest kolven en heb er onderweg naar de afdeling al om gevraagd me die direct te brengen. Binnen een uur had ik er een. Alleen hoe werkt het ding. De afdeling was druk. Begeleiding was er niet, er was alleen een verloskundige in opleiding (?) die ons hielp. Lactatiekundige was niet aanwezig. Achteraf gezien kreeg ik te kleine schelpen en daardoor kloven. Ik heb het ding aangezet en ben gaan kolven. Na die verschrikkelijke zwangerschap was ik er op gebrand dat er nu een ding wel goed zou gaan. Ik moest en zou borstvoeding gaan geven.

Protocollen

Toen begon het circus. Alle protocollen waren in werking gezet dus bloedsuiker prikken elke paar uur en ze bleven maar aankomen met die (voor mijn gevoel) te grote spuiten met kunstvoeding. Alleen geen uitleg. Na meer dan een volle dag vragen kregen we eindelijk een kinderarts te spreken. Z. was dysmatuur. Okee, dat verklaart al die rottige protocollen. Maar, het ziekenhuis promoot ook met het borstvoedingsprotocol. Ja, die is dus niet van toepassing of ondergeschikt wanneer een kindje dysmatuur is. Maar ik moest vooral doorgaan met kolven.

Wanneer je geen natuurlijke bevalling hebt gehad mis je de hormonen die de borstvoeding op gang brengen. Die moest ik dus zelf opwekken door te kolven en door Z. te laten drinken. Elke twee uur proberen aan te leggen, er werd bijvoeding gegeven, kolven en dan had ik misschien een half uur om te slapen en Z. te knuffelen.

Ik had onthouden van een borstvoedingscursus en door me in te lezen dat de eerste twee weken cruciaal zijn. Cruciaal omdat de ‘fabriek’ aangelegd moet worden in die eerste twee weken. En dat het ongeveer 6 weken kan duren voor de aanmaak van moedermelk echt goed op gang is.

Ik kolfde als een gek elk uur, elke twee uur, soms elk half uur. Slapen deed ik nauwelijks de eerste vier dagen. En ik had melk! Een paar uur na de keizersnede had ik al een paar cc aan colostrum weten te kolven. Z. kreeg dat ook keurig met een spuitje na elke spuit kunstvoeding. Maar waarom erna? Het werd immers bestempeld als BIJvoeding. Maar dat moest. Van het protocol.

Boos. Woest. Ik ben na 2 dagen volledig ontploft tegen een van de verpleegkundigen nadat de zoveelste spuit met kunstvoeding erin werd gepropt. Z. bleef kokhalzen en was na elke kunstvoeding zo KO dat aanleggen niet lukte. Hij had last van zijn buikje, was misselijk en te slaperig door de kunstvoeding. Elke dag werden de cc’s aan kunstvoeding verhoogd. Ik vond het te veel. Hoe moest dat ooit passen in zijn kleine maagje?

Het was een strijd hem steeds wakker genoeg te houden zodat hij de voeding wegslikte. Hij had niet genoeg energie bij mij te drinken en viel steeds in slaap. Wel als een gek zuigen aan de borst maar niet goed (kunnen) aanhappen met dat iniminimondje. Ik bleef kolven om de productie verder op gang te krijgen.

Het was niet fraai mijn boze tirade. Ik was klaar met vriendelijk vragen. Maar het werkte wel om serieus genomen te worden. Een van de verpleegkundigen luisterde naar me. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor. Samen met 2 ervaren verpleegkundigen die ook meer kennis van borstvoeding hadden en een lactatiedeskundige werd afgesproken dat eerst de cc’s die ik kolfde werd gegeven. Daarna de kunstvoeding terwijl ik opnieuw kolfde. Z. bleef protesteren tegen de spuitjes. Een cupje vond hij ook maar niks. Dus vroeg ik om een flesje te pakken. Dat werkte. Z. zoog er flink aan en dronk met wat stimulatie alles op.

Z. kwam eindelijk aan. Na 5 dagen ziekenhuis mochten we naar huis. Ik had een Medela ziekenhuiskolf gehuurd voor thuis. Het ritme ging door. Maar nu met een fijne kraamhulp. Elke 2 uur eerst proberen aan te leggen. Daarna flesje geven met een mix van mijn melk en de bijvoeding. En ik weer kolven. Langzaam zag ik mijn productie omhoog gaan. Maar het was steeds net niet genoeg om het aantal cc’s van wat hij moest binnenkrijgen te halen. De lactatiekundige van het ziekenhuis belde elke paar dagen om te vragen hoe het ging. Maar echt tips had ze niet.

Achteraf gezien waren die cc’s niet de juiste hoeveelheid. Het was bijna het dubbele. Geen wonder dat Z. er zoveel moeite mee had. Dit was gewoon maagje oprekken. Via instagram kwam ik uit bij een hele lieve vrijwilligster van La Leche League, ik noem haar even B. Wat een verademing. Eindelijk iemand die luisterde en me onderbouwd kon uitleggen wat in onze situatie handig was en het belangrijkste in mijn ogen, hoe ik kon stoppen met kolven en meneer volledig aan de borst krijgen.

Drinken aan de borst is zowel voor baby als voor de mama een leerproces. Mama moet goed leren aanleggen, baby moet goed leren aanhappen en drinken. Dat heeft hier tijd gekost. En veel moeite.

Meer dan een maand na zijn geboorte was het omslagpunt. Ik had inmiddels genoeg melk om alle bijvoedingen volledig uit moedermelk te laten bestaan. Dankzij B wist ik de praktische kant van wat ik moest doen. Hoeveel moedermelk ik in zijn flesjes moest doen. Hoe lang en hoe vaak ik moest kolven voor extra stimulatie. En ook al was ik daar zelf heel onzeker over, wanneer het tijd was om te stoppen met kolven en te vertrouwen op Z. en op mijn lichaam. Dat had ik nodig als nieuwbakken mama. En B. ik weet dat je dit leest. Ik ben je nog elke dag dankbaar voor wat je voor mij en Z. hebt gedaan.

Het hoeft niet zo te gaan. En ik zou het met liefde nogmaals doen met hubby. Maar wat een opluchting was het toen hij zelf dronk.

Zoek professionele hulp als borstvoeding niet soepel loopt!

Ik merk in m’n omgeving dat mama’s snel stoppen met bv. Vaak door onjuiste of tekort aan kennis over de BV. Het zinnetje ‘ik had te weinig melk’ geeft me de kriebels. Daar kan je wat aan doen namelijk met de juiste hulp en wat doorzettingsvermogen! Het aantal vrouwen die echt te weinig melk hebben is nihil.

Mijn boodschap is zoek hulp als BV niet van een leien dakje gaat en je wil wel borstvoeding geven en blijven geven. Je zal jezelf later bedanken. Borstvoeding is volkomen normaal en natuurlijk maar vergeet vooral niet dat zowel mama als baby samen door een leerproces gaan. En dan kun je alle praktijkadviezen goed gebruiken.

Voor de mama’s wie het niet is gelukt om (lang) borstvoeding te geven. Al heb je niks of maar een druppel kunnen geven, je hebt borstvoeding (geprobeerd te) gegeven! Be proud!

Hulp bij borstvoeding

Ik bezocht tijdens mijn zwangerschap een voorlichting over BV dus wist de basis. Ook lactatiekundigen in het ziekenhuis hebben me informatie kunnen geven. Maar waar ik het meest aan heb gehad is persoonlijk contact met een lieve medemama van La Leche League. De LLL bestaat uit moeders die zelf ook borstvoeding geven of hebben gegeven. Het zijn enthousiaste en geschoolde vrijwilligers die van moeder tot moeder je kunnen helpen, informeren, of een luisterend oor bieden.

Voor meer mogelijkheden aan hulp bij borstvoeding kijk je op Borstvoeding.com voor hulp in Nederland of België.

Dit was deel 2 van ‘Borstvoeding | Kijk in de wereld van een voedende mama’. De overige delen kun je lezen door op de links te klikken.

• Deel 1 (Waarom borstvoeding)

• Deel 3 (Co-sleeping)

• Deel 4 (Kloven en bedekt voeden)

• Deel 5 (Voedingsbh’s en voedingshemdjes)