In 2015 heb ik me laten doorverwijzen voor geestelijke hulp. Ik zat er volledig doorheen. Eigenlijk al sinds mijn zwangerschap in 2013, maar als je steeds te horen krijgt ‘het hoort er bij en het gaat wel over’ dan ga je door. Tot ik niet meer kon. De depressies en lichamelijke klachten hadden me letterlijk gesloopt. Ook begreep ik mijn zware overgevoeligheid voor prikkels niet.

Tijdens de intake bleek al dat ik een bijzondere jeugd achter de rug heb. Pas toen ik met een psychiater in gesprek raakte na vragen van mij bleek dat ik mogelijk een Autisme spectrum stoornis (ASS) zou hebben en startten de onderzoeken.

Ik herkende wel veel van al mijn sessies op Google over ASS bij vrouwen. Stoppen met lezen lukte niet. Want mannen en vrouwen met ASS zijn heel verschillend. En ik had zelf ook een standaard beeld van autisme wat nu dus volledig overhoop werd gehaald. Bestond er een spectrum? Hoe groot is dat dan wel niet?

Plots las ik ‘handleidingen’ en uitleg hoe mijn hoofd werkte en dat was letterlijk alsof iemand me met een moker neersloeg. Alles wat ik voor nu als ‘normaal’ had aangenomen en mezelf had verteld dat ik me niet aan moest stellen was geen aanstelleritis. Ik weet nog dat ik huilend naar W. ben gelopen na veel lezen omdat ik allerlei dingen las die ik herkende van wat er allemaal in mijn hoofd gebeurd.

Afgelopen week las ik een tekst terug die ik heb geschreven in 2015 een paar weken na de diagnose.

Mijn hoofd is er een van het type ‘opslaan’. Alles registreren, labelen en opbergen voor het moment dat ik het nodig mocht hebben. Regelmatig zit ik met een informatie overload die ik niet kan parkeren en moet ik een paar stappen terug doen om de onrust te verminderen. Ook de blog is dan even stil. Frustrerend voor mij. Want de blog en alles wat daarbij komt kijken is even verplicht ontspannen.

5 jaren geleden begon ik te schrijven. Ik roep regelmatig dat ik niet van de persoonlijke artikelen ben maar ik besef nu dat WayMadi juist een heel persoonlijke blog is. Het is mijn definitie die me anders deed denken.

Een persoonlijke blog is voor mij een blog met artikelen die inhoudelijk over de schrijfster of schrijver gaan. Zo schrijf ik niet. Maar elk artikel is wel een laatje uit mijn hoofd aan verzamelde informatie die ik deel. Opgeschreven om niet te kunnen vergeten en overzichtelijk online ‘opgeruimd’. Zodat het niet in mijn hersenpan blijft rondfladderen omdat ik er nog wat mee ‘moet’.

Het staat nu officieel op papier. Er is een nieuwe wereld voor me open gegaan. Er vallen duizenden puzzelstukjes op hun plek die sinds mijn jeugd hoog in de lucht bleven hangen. Tegelijkertijd begrijp ik mezelf beter nu maar komt er zoveel nieuwe kennis aanvliegen dat ik soms letterlijk sta te trillen. Ik begrijp nu waarom ik me vaak zo intens naar voel en waarom het sinds de zwangerschap zo bar slecht met mij gaat. Tegelijk is het ook erg confronterend en pijnlijk. De gevolgen zijn voor mij nog niet volledig duidelijk en dat vind ik moeilijk.

Inmiddels ben ik al heel wat (praktijk)kennis rijker en tientallen keren vallen en opstaan in de pogingen om mijn leven opnieuw vorm te geven.

De diagnose was dubbel. Aan de ene kant gaf het heel veel duidelijkheid. Aan de andere kant kwamen er zoveel vragen en veel pijn aan onverwerkte trauma’s naar boven. Want dat ik anders naar de wereld kijk was mij allang duidelijk. Dat ik me alleen tot in het extreme aan alles en iedereen aan het aanpassen was dat had ik alleen niet door. Ik was mezelf volledig kwijtgeraakt.

Plus ik was nu moeder. Na al die jaren van miskramen, vele operaties aan (dermoid) cysten in mijn eierstokken, verschrikkelijke medicatie, was het eindelijk gelukt een kindje te krijgen na een hele zware zwangerschap. Dan is het ergste besef dat na al die jaren verdriet en moeite je niet van het moederschap kan genieten omdat de zwarte wolk maar niet weggaat.

Depressies bij moeders worden enorm onderschat bij hulpverlening is mijn ervaring en ik kan nog steeds echt boos worden om al die mensen die me niet serieus namen als ik aangaf dat ik uitgeput was. Bij mij waren de depressies een gevolg van de ASS en omdat ik zo normaal leek, mezelf wel verzorgde en er blijkbaar niet depressief uitzag was het ‘niet ernstig genoeg’.

Nu 3 jaar later (en heel wat uren therapie verder) ben ik blij dat ik een diagnose heb kunnen krijgen. Het helpt me in allerlei opzichten nu en ik ben enorm gegroeid in de afgelopen jaren. Dat ik er nog lang niet ben maakt me dan even niet uit. Ik kom er wel en neem daar nu de tijd voor want de 26 jaar zonder diagnose heeft me al genoeg tijd gekost. Nu wil ik leven en mezelf ontplooien op een manier waar ik gelukkig mee ben.

Ik weet nu ook dat de depressies niet weggaan maar ben er een stuk handiger in geworden hoe er mee om te gaan. Want naast de prikkelgevoeligheid vind ik de depressies een van de heftigste gevolgen die ASS voor mij heeft.