Voor ik deze blog kon schrijven moest ik eerst 100 foto’s doorbladeren. Je leest het goed, mevrouw paparazzi hier presteerde het in minder dan 2 uur 100 foto’s te maken. Dit wordt een lange fotoblog, maar ik heb zoveel moois en lekkers te laten zien dat ik geen concessies wilde maken door minder foto’s te plaatsen. Ga lekker zitten met wat lekkers en een drankje terwijl ik je meeneem naar de Nijl in Khartoum. We gaan naar Restaurant Al Housh.

Al Housh is een nieuw restaurant wat van buiten lijkt op een luxe winkelpand. Binnen wacht je een verrassing. De oude gebruiken en cultuur van Sudan zie je overal tot in detail verwerkt in het interieur en in het eten en de manier van klaarmaken.

De entree is gevuld met traditionele gebruiksvoorwerpen die grotendeels met eten maken te associëren zijn.

Linksonder Saniya. Grote dienbladen waar borden met eten op geserveerd worden.

Linksmidden Toubagha. Om de saniya af te dekken zodat er geen beestjes of stof in het eten komt.

Linksboven Saadj. Worden gebruikt bij het barbecuen om de pan met vlees boven de houtskool te houden.

Rechtsonder Funduk. Om kruiden en knoflook fijn te stampen. Het is vergelijkbaar met een

Rechtsmidden metalen pannen. Deze worden meestal gebruikt om Lugma in klaar te maken. Dit is een soort meelpudding.

Rechtsboven Djebana. Deze worden gebruikt bij het zetten van koffie.

Kruiden mogen natuurlijk niet ontbreken! In de Sudanese keuken wordt alles vers gemaakt. Verse kruiden zijn hier dus een must.

Al Housh richt zich niet op de normale bevolking maar op de mensen die wat meer te besteden hebben. De prijzen hier gaan aardig richting de Europese prijzen en dat is voor Sudanese begrepen erg duur.

Selfieee! Mijn glitterhidjab komt uit een oudere collectie van Pearl Daisy.

Naast het restaurant is een speeltuin voor kids en ruimte om te voetballen. Mister Z was er nog wat te klein voor al vond hij de schommel wel leuk.

De bediening loopt in traditionele kleding. We kozen ervoor om buiten te zitten. Deze overdekte zitplaatsen zijn traditionele ‘Gheema‘ wat vertaald ‘tent’ betekent.

Een kok aan het werk. Links de barbecue waar de agashé langzaam boven geroosterd wordt.

Agashé is echt traditioneel Sudanees. Een woestijnbarbecue hoorde ik hubby zeggen. De stukjes gemarineerd vlees worden aan stokjes gedaan en in het zand geprikt. Ze roosteren langzaam gaar boven de hete houtskool.

Het eten! Vers brood, baba ganoush, sjatta (sambal), hummus en drie soorten agashé. We kozen voor kip, lams- en kalfsvlees.

Agashé van kip. De rokerige smaak is echt heerlijk. Ik wil in de zomer proberen een variant hiervan te maken.

Wanneer wij met de familie uit eten gaan is het altijd passen en meten zodat alles op de tafel past haha.

Gegrilde lamskoteltjes, shish kebab, shish tawuk (kip) en kofta. Het ligt op platbrood wat Fatira wordt genoemd.

Mijn liefde. Laymoun bil nana. Het maakt niet uit waar we buiten de deur eten in Sudan, ik bestel altijd dit drankje en laat het met mineraalwater klaarmaken. Binnenkort vind je het recept online op de blog ;)

Kleine Z. vermaakt zich wel tijdens het eten. Geef hem een flesje en hij is stil hihi. De handige Mini Monkey Minichair hadden we meegenomen naar Sudan en kwam regelmatig goed van pas.

Het restaurant van binnen is te mooi om niet te laten zien. De keuken is door het restaurant verdeelt in secties waardoor je als gast alles kan zien. De barbecue werd alvast aangestoken.

Details maken het af. Deze bordjes hingen bij de toiletten.

Binnen zie je ook de traditionele details. Waterpotten (Zihr)die het water opvangen. Dienbladen (saniya) waar spiegels van zijn gemaakt. En olielampen (fanous) die normaal buiten als verlichting hangen zodat je jezelf goed in de spiegels kan bekijken.

Er is altijd tijd voor een selfie hehe. Echt liefde voor deze hidjab.

Terug naar de keuken. In deze grote ketels (ghidra) wordt foul klaargemaakt. Wanneer je door de woonwijken rijdt zie je deze grote ketels ook regelmatig bij restaurants staan. Foul (favabonen) moet namelijk uren koken. Ons recept voor Sudanese Foul staat al online.

Deze boom in het midden van het restaurant kon ik even niet plaatsen. Mijn schoonzusje legde uit dat dit een sandelboom is. Sandelhout wordt in Sudan op vele manieren gebruikt en is erg kostbaar.

Tegenwoordig zie je langs de wegen de vrouwen met hun theekraampjes staan, vroeger zaten ze met hun spulletjes bij de sandelbomen en schonken thee.

De stijl van oude Sudanese huizen is ook in het restaurant verwerkt. Eigenlijk is de binnenkant van het restaurant zo ingedeeld dat het een plein lijkt in een woonwijk tussen alle huizen waar je samen kan komen om te eten en een gezellige tijd te hebben.

De sandelboom straalde zo mooi in het licht dat deze foto niet mocht ontbreken ;) De rieten details en het mozaïek maken de sfeer compleet.